Andreas Way/Eizo Suzuki

Andreas

Pokój ten nie jest zbyt duży. Ściany pomalowane są na granatowo. Na przeciwko drzwi znajduje się okno. Na parapecie leżą kolorowe poduszki. Andreas lubi tam przesiadywać. Po lewej i prawej stronie okna, w rogu pokoju, stoja dwa łóżka. Cała prawa ściana zaklejona jest plakatami. Przy łóżkach stoją małe szafki. Na szafce Andreasa stoi mała, granatowa lampka, oraz ksiażka, którą aktualnie czyta. Przy oknie stoją dwa niewielkie biurka, a przy nich dwa drewniane krzesła. Na jednym i drugim leżą rysunki oraz książki i zeszyty, chociaż jedno z nich powinno czekać na nowego ucznia. Przy ścianie, na której są drzwi, z lewej i z prawej strony stoją dwie duże szafy. Tak jak biurka, także są wypełnione rzeczami Andreasa. Między szafą, a łóżkiem chłopaka stoi czarna gitara. Na podłodze leży okrągły, puchaty, biały dywanik, na którym zwykle leży czarny kot Andreasa.
Wejście do łazienki znajduje się po lewej stronie pokoju.

Andreas

Wszedł do pokoju i zdjął kurtkę, którą powiesił na wieszaku przyczepionym do jego szafy. Zdjął spodnie i wyjął sobie drugie. Musiał jeszcze pójść do biblioteki. Naprawdę mu się to nie uśmiechało, ale nie miał wyjścia. Po założeniu spodni wziął na ręce swojego ukochanego kota i wsypał mu jedzenie. Będzie musiał kupić nową paczkę karmy. Pogłaskał kota, a później zostawił go na łóżku i zaczął szukać portfela. Znalazł go w szufladzie biurka. Włożył go do czarnej torby i znów sięgnął po kurtkę. Załatwi to szybko i w końcu wypije upragnioną kawę.
*z tematu*

Andreas

Był w okropnym humorze. Nie zdążył złapać chłopaka. Nie miał też pomysłu na to jak może go znaleźć. Znał przecież tylko jego imię. Widocznie nie był on zainteresowany, chociaż przez chwilę myślał, że jest inaczej.Zrobiło mu się trochę przykro, bo naprawdę blondyn wydał mu się być kimś wyjątkowym. Na dodatek nie miał też notatek, więc wszystko na nic. Zdjął kurtkę i położył się na łóżku. Był zmęczony całym tym dniem.

Eizo Suzuki

Łapie kilka razy powietrze głęboko do ust po czym wkracza do pokoju, uprzednio pukając. Uprzedzili go na szczęście, że już ktoś zamieszkuje pokój.
- dzień dobry! - mówi pewny siebie lekko się rozglądając po pokoju. Zabrakło mu aż słów aby opisać jak bardzo pasuje mu ten wystrój.
- jestem nowy! - nadal nieustraszony prowadzi dość donośny monolog, aby się dowiedzieć czy oby jego współlokator przebywa aktualnie w pokoju.
Jednak nie stroni sobie od tego aby powoli wejść głębiej i rozgościć się.

Eizo Suzuki

Dopiero teraz po oswojeniu się z ciemnością pokoju zauważył chłopaka leżącego na łóżku. Zrobiło mu się strasznie głupio, że się praktycznie wydzierał. Postanowił więc, że na razie po prostu się rozpakuje po cichu i wyjdzie, aby mu nie przeszkadzać. Choć w sumie, rozpakowywanie się może poczekać. Tak więc wychodzi zostawiając jedynie karteczkę ze swoim imieniem.
*z tematu*

Andreas

Prawie zasypiał, kiedy usłyszał jakiś męski głos. Wziął na ręce kota, który ułożył się na jego brzuchu i wstał z łóżka. Podszedł bliżej drzwi i zobaczył czarnowłosego chłopaka. Od razu było widać, że jest Azjatą.
-Cześć - odezwał się i uśmiechnął przyjaźnie. Zauważył walizki, więc chłopak chyba będzie jego współlokatorem.
-Przepraszam, że zająłem twoje biurko - zaśmiał się cicho i kiwnął w tamtą stronę głową. Nie spodziewał się, że kogoś mu przydzielą.

Eizo Suzuki

- em... chyba... obudziłem - mówi lekko speszony jednak zaraz przełamuje barierę wystawiając rękę w jego stronę
- Eizo, Eizo Suzuki. W ostatniej chwili przyjechałem, zapewne wolałbyś być tu sam.

Andreas

Ułożył kota na jednej ręce, a drugą podał chłopakowi.
-Andreas. Wręcz przeciwnie - wyznał zgodnie z prawdą. - Dobrze czasami z kimś wieczorem porozmawiać. Mam nadzieję, że nie jesteś uczulony. - Tego chyba by nie zniósł. Kot był chyba dla niego najważniejszy. Ważniejszy nawet od gitary.

Eizo Suzuki

- nie, uwielbiam koty - obwieszcza z szerokim uśmiechem
- a biurkiem się nie przejmuj, poradzę sobie. Z góry uprzedzam, że mam strasznie dużo książek które mogą czasami się walać pod łóżkiem - wystawia rękę do kota, którego lekko pogłaskał.

Andreas

Uśmiechnął się i podszedł do łóżka, po czym odsłonił koc, który leżał na łóżku. Pod nim także było dużo książek.
-Myślę, że jakoś się dogadamy. A biurko sprzątnę. Wejdź, na pewno jesteś zmęczony - powiedział i odsunął się z przejścia. Naprawdę cieszył się, że w końcu nie będzie tu sam. Miał nadzieję, że się polubią.

Eizo Suzuki

- ah, tak tak, ciągle stoję w przejściu - zaśmiewa się zaraz przechodząc wgłąb pokoju
- ładny pokój, jakoś tak mnie zahipnotyzował i utrzymał w jednym miejscu - zaczął mówić nachylając się nad swoim bagażem
- jakbyś potrzebował pomocy z medycyny - odwraca się do niego i obdarowuje uśmiechem - to służę pomocą.
Wraca do rozpakowywania się, starannie wykładając każdą pojedynczą rzecz.

Andreas

-To znaczy, że na pewno jesteś inteligentny. Bardzo dobrze - westchnął, po czym uśmiechnął się.
-A co do pokoju. Lewa strona należy do ciebie, więc możesz robić tam co ci się podoba. - Taki układ mu pasował. Cieszył się, że Eizo podoba się pokój. Swojej strony nie chciałby zmienić.
-Skąd jesteś? - spytał zainteresowany. W końcu trzeba się poznać.

Eizo Suzuki

- Japonia, Tokio - wyciąga się wzdychając i zaraz układa sobie powolutku wszystko w swoim własnym porządku
- mam nadzieję, że nikomu się nie naprzykrzę swoją osobą, haaa... - siada w końcu na łóżku i przygląda się dla chłopaka lustrując go wzrokiem od góry w dół
- masz ładny kolczyk, grasz trochę? - pokazuje kiwnięciem głowy na biurko, na którym leżała kostka.

Andreas

-Dziękuję. Gram, ale częściej śpiewam. Występuję razem z zespołem w pobliskim klubie. Może kiedyś chciałbyś nas posłuchać? - spytał z uśmiechem. Położył kota na podłogę, a ten wskoczył na kolana Eizo.
-Chyba cię polubił - zaśmiał się i przysiadł na brzegu łóżka czarnowłosego. Widać było, że chłopak jest otwarty i także chce go poznać.

Eizo Suzuki

Uśmiechnął się do kociaka, drapiąc go za uszkiem i spojrzał w personę chłopaka
- bardzo chętnie wpadnę posłuchać, jestem straszliwym melomanem i chociaż... dobrze jest poznać kogoś kto nie tylko gra na gitarze ale i prowadzi wokal. Jeżeli śpiewasz tak naturalnie jak mówisz, to już wiem, że będę wielkim fanem, którego się nie pozbędziesz tak łatwo.