Ross Senzo / Bogumił Tatarczany

Adam · Gość

-Zabronisz mi oglądać tak wspaniałe ciało?.-wstał i szybko go położył na łóżku, usiadł nad nim i pochylił się, przygryzł jego wargę by po chwili przenieść się na jego szyję. Zaczął ją delikatnie podgryzać, w którymś momencie ugryzł mocniej i pojawiła się krew. Adam ją zlizał i ucałował to miejsce z uśmiechem.-Cudowny.-powiedział gardłowym głosem i wstał. Podał mu dłoń.- To co idziemy do baru, bo nie chce się spóźnić do pracy.-westchnął z uśmiechem.

Ross Senzo

Może. - odpowiedział i został popchnięty na łóżko. Westchnął cicho kiedy chłopak przygryzł jego szyję do krwi. - Mógłbym to powiedzieć to samo o tobie. - złapał jego rękę i podniósł się przy jej pomocy. - Zrobiłeś to specjalnie. - poprawił się i przejechał delikatnie palcami po śladach po zębach na swojej szyi. - Teraz wszyscy zobaczą w barze. - westchnął, po czym uśmiechnął się lekko - Taa, idziemy. - zgarnął klucze od pokoju i skierował się w stronę drzwi.

Adam · Gość

-Przynajmniej nikt się nie dobierze do ciebie.-powiedział z uśmiechem i złapał jego dłoń, w swoją i pociągnął go z pokoju. Gdy już wyszli, mężczyzna obrócił Ross'a w swoją stronę i go pocałował namiętnie.-Mógłbym Cię ciągle całować.-wyszeptał, i nie puścił jego dłoni, było mu tak dobrze, sam nie wiedział dla czego. Uśmiechnął się i uniósł jedną brew.-To do baru.-powiedział z uśmiechem
[zt]

Ross Senzo

- Tylko całować? - wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu i uniósł się lekko na palcach oby pocałować chłopaka przygryzając jego wargę - Kierunek bar. - powiedział wesoło, podekscytowany wizją nie tylko darmowego piwa, ale także możliwością spędzenia kolejnej dawki czasu z Adamem. Zamknął drzwi na klucz i ruszył za chłopakiem do baru, cały czas nie puszczając jego dłoni z uścisku.

*z tematu*

Ross Senzo

Adama już nie ma na forum, więc pisze od razu tutaj
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Wszedł do pokoju, trzaskając drzwiami i położył się na jednym z łóżek. Włączył szybko jakąś piosenkę z odtwarzacza i zaczął rozpakowywać resztę rzeczy. Kiedy skończył na biurku po 'swojej' stronie postawił zdjęcie siebie z dawnymi członkami kapeli i drugie siebie z dawnym twórcą oraz jednocześnie wokalistą zespołu, którego tak bardzo mu brakowało. Sei, bo tak nazywał się wokalista, był przecież jego przyjacielem od małego. Nic dziwnego że mu go brakowało. Wrzucił jednym ruchem pustą już torbę do szafy i rzucił się na łóżko. Chcąc zająć się czymś innym niż wspominaniem przeszłości, wziął pierwszy lepszy blok z gładkimi kartkami i zaczął zapisywac melodię jaka tylko naszła mu do głowy.

Bogumił

I znów przeprowadzka... Ciekawe na kogo tym razem trafię - to było jedyne co mu przyszło do głowy, kiedy się dowiedział, że po raz enty został przeniesiony z akademika do akademika. Jakoś tak się zdarzało, że z każdą przeprowadzką zabierał ze sobą coraz mniej rzeczy, więc teraz wchodził po schodach jedynie z dużą, starą walizką mieszczącą cały jego dobytek. Nie uważał faktu, że powoli upodabnia się do ślimaka, za coś złego - życie pokazywało mu w ten sposób, że naprawdę niewiele człowiekowi do szczęścia i bycia człowiekiem potrzeba. Ważne, żeby być a nie mieć. Kiedy stanął przed drzwiami swojego nowego mieszkania, zawahał się przez chwilę zastanawiając się, co go czeka. Mieszkał już naprawdę z różnymi ludźmi... Zapukał, dźwięk jednak był niespodziewanie pewny i mocny. Nie, nie było to dobijanie się, tyle kultury jeszcze posiadał.

Ross Senzo

Pukanie wytrząsnęło go z transu. Odłożył zeszyt i wyłączając muzykę lecącą z odtwarzacza wstał niechętnie. 'Kogo teraz przywiało?' pomyślał i wsuwając telefon do tylnej kieszeni spodni otworzył drzwi. Ujrzał przed sobą wysokiego o około głowę szczupłego bruneta. - Słucham? - powiedział uśmiechając się nieznacznie.
"W tym akademiku sami przystojniacy mieszkają czy jak? Widać będę jedynym wyjątkiem."- zaśmiał się do siebie w duchu.

Bogumił

- Zdrasti - powitał go po bułgarsku i przemknął po nim szybkim spojrzeniem. Chłopak wydawał się być w porządku, przywitał go uśmiechem a nie jak jego ostatni współlokator wzroczył dwadzieścia cztery na siedem. A przynajmniej taką miał nadzieję. - Zostałem tutaj skierowany przez władze akademiku, obawiam się zatem, że właśnie zostaliśmy współlokatorami - powiedział gładko i spokojnie a na dowód swoich słów uniósł zniszczoną walizkę pamiętającą chyba czasy wspaniałej Monarchii Austro - Węgierskiej i pierwszą wojnę światową.

//szatyn, nie brunet x]

Ross Senzo

- Współlokatorzy mówisz? Heh. - uśmiechnął się szerzej i odsunął się trochę, aby przepuścić go w drzwiach - Wchodź. Możesz zająć łóżko po lewej. - wpuścił go i zamknął drzwi i zwracając się do niego przodem, po czym wystawił w jego stronę rękę aby ten ją uściskał. Wypadało się przecież przedstawić, prawda? - Ja nazywam się Ross Senzo. Miło mi. - wyszczerzył szereg białych zębów, prosto w stronę bruneta - Mam nadzieję że dobrze będzie się nam razem mieszkało.

Bogumił

- Bogumił Tatarczany, miło mi podzielać twoją nadzieję - odpowiedział z uśmiechem, odstawił walizkę i uścisnął jego dłoń. Uczynił to na tyle mocno i pewnie, żeby pokazać swój szacunek do chłopaka i na tyle delikatnie, żeby nie sprawić mu bólu a samego siebie nie postawić w niekomfortowej sytuacji. Nie lubił kiedy zapadała niezręczna cisza a atmosfera wokół gęstniała tak, że można było siekierę powiesić a jako, że uważał, że talentu do godzenia ludzi nie miał, stawało się to jeszcze bardziej przykre.

Ross Senzo

- Bogumił... Hmmm - zamyślił się chwile nie puszczając jego ręki - Ciekawe imię. Bogumił... Bogusław... Bogumił... - próbował odmienić aby łatwiej było mu się zwracać do chłopaka - Bo... Boguś! Mogę mówić na ciebie Boguś? - uśmiechnął się ciepło i w końcu puścił dłoń chłopaka. - Nie będzie ci przeszkadzała muzyka? - zapytał chcąc ponownie włączyć jakąś piosenkę. Uwielbiał słuchać chyba prawie każdego gatunku muzyki. Można powiedzieć że był od niej w pewien sposób uzależniony.

Bogumił

- Och, myślałem, że tylko my Słowianie zdrabniamy imiona - spojrzał na niego ze szczerym zdziwieniem. Nigdy wcześniej się nie spotkał z tym zjawiskiem wśród innych nacji. - Jesteś Słowianinem? Róża jest imieniem damskim... - usiadł na łóżku przypatrując mu się z zaciekawieniem. - W Bułgarii mężczyźni noszą imiona drzew i krzewów, to kobietom nadaje się imiona kwiatów.

// Bo z tego co wiem, tak właśnie jest - zdrabnianie jest właściwe słowiańskiej połowie świata. Chociaż cholera wie. Germanie nie zdrabniają.

Ross Senzo

Spojrzał na niego z niemałym zdziwieniem co świetnie malowało się na jego twarzy. Nikt dotąd nie zwrócił na taki szczegół uwagi. Po chwili prychnął lekko z uśmiechem i włożył ręce do kieszeni bluzy rozciągając ją lekko do dołu. - Jesteś pierwszym który o to pyta. Cóż, ciężko powiedzieć czy jestem czy nie. Mój ojciec urodził się i mieszkał w Ameryce, a matka w Japonii. Tyle że to dziadek nadał mi to imię i wychował. - uśmiechnął się ciepło sam do siebie - Tak samo miała na imię moja babcia, która jak i on była Słowianką. Tak więc jakieś powiązanie tam mam. - przeciągnął się - No i tutaj też masz racje. Noszę damskie imię, ale jakoś mi to nie przeszkadza. To jedyna pamiątka po babci jaką mam. Jeszcze jakieś pytania? - wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu, lubił kiedy ktoś się nim, a w tym wypadku raczej jego pochodzeniem, interesował.

Bogumił

- Ach, no tak, wielka emigracja... - odwzajemnił uśmiech. - Z powodów politycznych czy ekonomicznych? Musisz mieć rodzinę rozrzuconą po całym świecie. Nie uważasz, że to w pewnym sensie wygodne? - zrzucił buty i usiadł po turecku, nie spuszczając z nowego współlokatora zaciekawionego spojrzenia. A to ci gratka, Słowianin w domu! Nawet jeśli tylko w jakiejś tam części, ale jednak. To był dobry znak na następny - jeżeli go znowu nie przeniosą - rok. W sumie jeżeli teraz był czerwiec to przy odrobinie szczęścia powinien utrzymać ten pokój na przyszły rok akademicki.

Ross Senzo

- To prawda. Moja rodzina rozsypana jest tak naprawdę po całym świecie. - podszedł do biurka obok łóżka szatyna i usiadł na stojącym obok niego krześle - Ameryka, Japonia, Rosja, Francja, Afryka, Włochy, Szwecja... - zaczął wymieniać licząc na palcach - Krótko mówiąc nie dość że jest naprawdę liczna to jeszcze bardzo rozległa. - uśmiechnął się i westchnął jakby zrezygnowany - Ma to jednak swoje minusy. Imprezy rodzinne nigdy nie wypalają, bo z reguły nie może przyjechać na nie nawet 30% rodziny. Nawet z rodzicami widzę się tylko raz lub dwa na rok. Jeżeli tak myślę to chyba tylko raz w całym moim życiu cała ta zwariowana gromadka była w jednym miejscu jednocześnie. - spuścił lekko głowę i jakby posmutniał, lecz chwilę potem już znów promieniał obdarzając chłopaka uśmiechem. - Ale za to poznałem już ogromny kawał świata! A jak jest u ciebie? Powiedz mi coś ciekawego o sobie. - nałożył nogi na krzesło, tak samo jak chłopak, siadając po turecku.