Freed Redfox / Kim Yonghim

Kim Yonghim

Pokój nie jest duży i dzięki wykrojonej z niego łazience ma kształt litery L. Drzwi do niej znajdują się zaraz przy wejściu, po prawej stronie. Ściany są w kolorze mlecznej czekolady. Na wprost znajduje się przykryte beżowym kocem łóżko Freeda, którego widok częściowo przesłania duża, hebanowa szafa. Na prawo od łóżka, tuż pod oknem, stoją biurko i druga szafa. Przy kolejnej ścianie z oknem stoi biurko Yonghima. Niemal zawsze panuje na nim chaos, a pokrywające go książki, notatki, teczki i papierki po cukierkach uniemożliwiają dojrzenie samego blatu. W kącie między biurkiem a szafą Yonghima stoją gitary - dawno nieużywany bas i lakierowany na wiśnowo akustyk. Pod ścianą dzielącą pokój od łazienki stoi łóżko Yonghima. Pościel przykryto narzutą z nadrukiem na wzór chińskiego zwoju, a na środku leży otwarta, zaznaczona biletem komunikacji miejskiej książka. Nad łóżkami wisi po kilka półek. Do swojej Yonghim przyczepił kolorowy amulet, przywiezioną z domu bokjumeoni. Półki ma zapełnione po brzegi książkami. Książki właściwie walają się po całym pokoju, piętrząc się liczącymi po kilka tomiszczy stosami na podłodze, na stojącym na środku stoliku czy na krzesłach, ale to zwykle są naukowe tytuły. Czasem też na biurku Freeda, który nigdy nie miał zbyt wielu rzeczy, chociaż Yonghim stara się je szybko stamtąd sprzątać wiedząc, że cokolwiek tam położy łatwo może zniknąć lub zostać wykorzystane przeciw niemu.

Kim Yonghim

Pracę skończył dość wcześnie, ale nie planował nic konkretnego poza analizą ankiet zebranych w liceum. Wszedł do pokoju jak zwykle, kopniakiem otwierając drzwi. Stanął na środku przypatrując się chłopakowi leżącemu na drugim łóżku. Spał, ze słuchawkami w uszach. Wzruszył ramionami i ruszył do biurka. Nim usiadł do analizy danych zebrał z biurka nowego współlokatora swoje rzeczy i uprzątnął własny skrawek podłogi.
Po chwili męczącej ciszy sam założył słuchawki, nucąc pod nosem aktualnie odtwarzany utwór.

Kim Yonghim

Skończył pracę jakieś pół godziny temu i teraz leżał na swoim łóżku czytając i czekając, aż współlokator się obudzi. Jego obecność go jednak irytowała, więc wziął książkę do ręki i wyszedł z zamiarem czytania na świeżym powietrzu. Ławki pod akademikiem powinny się nadać. Zazwyczaj nie było tam zbyt głośno.
*z tematu*

Kim Yonghim

Wszedł cicho, nie chcąc obudzić współlokatora i zostawił swoje rzeczy. Zerknął tylko przez okno na pogodę, zabrał bluzę z szafy i narzucił na siebie. Jego współlokator musiał przebyć długą drogę, skoro nadal spał. Wciągnął powietrze w płuca i wypuścił je ze świstem. Zaczekał jeszcze kilka sekund i wyszedł.
*z tematu*

Kim Yonghim

Wszedł i nie rozglądając się rzucił się na łóżko w ubraniach. Po chwili naciągnął na siebie kołdrę i skulił się pod nią. Zasnął jak zwykle, po dwóch godzinach analizowania każdej sekundy minionego dnia. Miał kaca moralnego, ale starał się zignorować to uczucie. Jak wszystkie inne, łącznie z zażenowaniem w stosunku do Nezumiego i jego współlokatora, jak i zainteresowaniem, jakie wzbudził w nim Eizo.
Kolejny, beznadziejny dzień.

Kim Yonghim

Obudził się zbyt wcześnie. Humor już z rana nie nastrajał optymistycznie. Przewrócił się na drugi bok i zaklnął pod nosem. Miał dziś złożyć CV w tamtej kawiarence. To chyba jednak nie był dobry pomysł.
Teraz, gdy na spokojnie mógł przemyśleć wszystko wiedział już, gdzie prawdopodobnie popełnił błąd. To był ten sam błąd, przez który praktycznie całe życie był sam. Strach przed jakimkolwiek zaangażowaniem, przed oczekiwaniami i niemożność podjęcia decyzji, razem wzięte. Beznadziejna kombinacja.
Wstał gwałtownie, zabrał ubrania z szafy. Zły na siebie, na wszystko i wszystkich wokół przygotował się do wyjścia. Miss Allen by go zabiła, gdyby pozwolił sobie na spóźnienie.
*z tematu*

Kim Yonghim

Wszedł, zostawiając otwarte drzwi. Porwał potrzebne rzeczy, przygotował torbę i gdy Eizo zamknął za sobą drzwi szybko zmienił ubrania na świeże.

Eizo Suzuki

Eizo przyglądał się pokojowi po czym rzuciło mu się w oczy, że Yonghim ma sporą kolekcję książek. Uśmiechnął się, słysząc nagle dudnienie muzyki i w myślach wręcz pytał się, gdzie się znajdowała ta osoba za ścianą np. WCZORAJ.
- spokojnie, nie leć na złamanie karku - otwiera drzwi i wychodzi, żeby bardziej nie rozpraszać chłopaka
*Z tematu*

Kim Yonghim

Przygotowywał co potrzebne, kiedy usłyszał muzykę zza ściany. Zebrał się i wyszedł z zamiarem odwiedzenia nowego sąsiada.
*z tematu*

Kim Yonghim

Wparował do pokoju, rozebrał się do bokserek i wszedł pod kołdrę. Owinął się nią i zacisnął oczy. Pod powiekami stanął mu obraz twarzy Eizo tuż przy jego, kiedy go posuwał. Przyspieszone oddechy, jęki... Doprowadził go do najlepszego orgazmu jaki pamiętał i był pewien, że to nie było wszystko na co go stać. Widział wtedy w jego oczach plany. Plany, których miał być częścią. Zacisnął dłonie w pięści. Był bezsilny.
Całą noc spędził przywołując wciąż te same momenty, katując się nimi, jakby to miało pomóc mu zapomnieć o tym, co mógł mieć.

Kim Yonghim

Łamał się. Wyobrażał sobie jak idzie do niego i, pomimo całej absurdalności tego pomyłu, błaga o drugą szansę... I co mu obieca w zamian? On chce, żeby go kochał. Potrafi?
Czy potrafił kochać? Zawsze wierzył, że tak. Wierzył, że po prostu nie spotkał jeszcze tej jedynej osoby. Skąd ma wiedzieć czy Eizo nią jest? Może skoro nie potrafił mu powiedzieć to jednak go nie kocha? Tylko dlaczego tak bardzo tęsknił? Dlaczego tak bardzo cierpiał? Minęły trzy dni. Wydawało się niemożliwe, żeby się zakochał, ale tak właśnie czuł. I bał się. Bał się zaufać, odsłonić. Powtarzał sobie, że ma ku temu powody. Mógł o nich opowiedzieć, może coś by to zmieniło, a może tylko opóźniło cały proces, ale nie powiedział i teraz już nic nie mógł zrobić.
Spróbuje zapomnieć. Zacznie od spędzenia w łóżku przedpołudnia.
Nagle zorientował się, że się trzęsie z zimna mimo tego, że leży owinięty kołdrą jak w kokonie.
- Kurwa - mruknął.
Jakby tego było mało, przeziębił się.

Eizo Suzuki

Serce biło mu jak szalone, gdy otrzymywał klucz od pokoju, pokoju, który poznał jakiś czas temu. Stał jak skamieniały, gdy dyrektor obwieszczał mu, że to właśnie tu spędzi bezproblemowo resztę swojego pobytu. Został sam, ściskając klucz mocno w dłoni. Już dawno stał sam, biorąc głęboko powietrze do płuc wszedł powoli do pokoju. Bał się, bał się na niego patrzeć, bał się, że będzie go błagał, przepraszał a co najgorsze, że się rozpłacze. Zauważył go, śpiącego, drżącego...
Po cichu zamknął za sobą drzwi, rzucając bezgłośnie klamoty na łóżko. Nie mógł znieść jego widoku....
Przykucnął przy jego łóżku, dotykając jego czoła. Był cały rozpalony.
Eizo niewiele myśląc poszedł do łazienki, namoczył swój ręcznik i wrócił kładąc go delikatnie na czole chłopaka. Ten drgnął przez sen, Eizo zastygł w bezruchu, bojąc się, że ten się obudzi, że zacznie krzyczeć na niego....
Jednak ten nadal leżał.
Eizo starał się zbić mu gorączkę, robiąc okłady, jednak po godzinie nadal był rozpalony. Niewiele też myśląc zdjął delikatnie kołdrę z chłopaka, przełykając przy tym głośno ślinę. Ręcznik z czoła położył mu na brzuchu, starając się nie zwracać uwagi na nagie, ponętne ciało kochanka i wyszedł szybko z pokoju.
*z tematu*

Eizo Suzuki

Wrócił do pokoju, znów cicho, zaczął przygotowywać Yonghimowi różne mieszanki. Zaparzył nawet herbatę z cytryną, aby mógł później się napić. Rozpuścił proszek przeciwgorączkowy w połowie szklanki wody i kucnął znów przy łóżku, zaraz jednak usiadł na jego krańcu, delikatnie budząc Yonghima.

Kim Yonghim

Obudził się, szturchany przez...Eizo?
- Co ty tu - urwał.
Zerwał się, ale nic z tego nie wyszło. Nie miał siły.
- Dlaczego..?
Znów nie skończył. Dostał napadu kaszlu. Zorientował się, że ma mokry ręcznik na brzuchu. Zatrzymał wzrok na zestresowanym chłopaku wpatrującym się w niego. Wymrugał łzy napływające do oczu i sięgnął po kołdrę, tuszując zażenowanie. Był chory, a Eizo się nim zajmował.

Eizo Suzuki

- nie zrywaj sie.. Lez - siegnal do niego zaraz zabierajac jednak dlonie
- usiadz na chwile, wypijesz leki to Ci sie polepszy...
Patrzyl na niego z bolem, z tesknota. Postanowil nie zblizac sie do niego w nieodpowiedni sposob, tak bedzie najlepiej. Przez niego zapewne sie rozchorrowal.
- przeniesli mnie do Twojego pokoju... - odpowiedzial gdy juz Yonghim wypil lek.