Lan Fair / Hintori Saito

Lan

- Trzymam Cie za słowo.
Odparł z wyarźnym grymasem, próbując jakos uspokoić swój przyspieszony oddech. Położył się na plecach, sadzając kota na swoim brzuchu. Ponownie musiał odpocząć. Stan do którego doprowadzał go Tori, był błogi, zarazem okrutny.
- Będę czekał.
Chłopak uśmiechnął się do niego lekko, po czym chwycił swoją ulubioną książkę i trzymając ją nad swoją twarzą, zatopił się w lekturze.

Tori

Zerkając jeszcze raz na leżącego chłopaka, założył bluzę i wyszedł rzucając jeszcze - Do zobaczenia! - machając ręką zniknął za drzwiami, które tradycyjnie zamknął z wielkim trzaskiem.

Lan

Nie zdążył odpowiedzieć. Czytał jak zwykle jakąś fantastykę, śmiejąc się co chwilę z braku jakiejkolwiek wiedzy autora, na temat praw fizyki. Mimo wszystko lubił czytać te zlepki bzdur i wyobrażać sobie, jak fajnie byłoby żyć w innym świecie. Po paru stronach, chłopak zaczął czuć, jak bolą go ręce, trzymane ciagle nad swą głową. Chwile później książka zwyczajnie spadła mu na twarz, a Lan nieprzejęty zasnął.

Tori

Wszedł cicho do pokoju, zamykając za sobą drzwi bez chociażby najmniejszego dźwięku. Była już naprawdę późna godzina więc jeżeli Kai spał to nie chciał go obudzić. Położył karton na podłodze i podszedł do łóżka. Podniósł książkę z jego twarzy i odłożył ją gdzieś na bok. - Jestem. - szepnął - Przepraszam że tak późno. - wyciągnął tabliczkę czekolad i położył ją obok jego głowy - Słodkich snów. - odwrócił się plecami do łóżka i usiadł, opierając się o jego brzeg. Sięgnął ręką laptopa po czym włączył go i zaczął coś pisać.

Lan

Chłopak mruknął coś pod nosem otwierając powoli oczy.
- Gdzie byłeś?
Zapytał cichutko z wyraźnym wyrzutem i zamartwieniem zarazem. Leniwie uniósł się do pozycji siedzącej o objął mężczyzne w pasie, wtulając twarz w jego plecy.
- Tęskniłem.
Dodał jeszcze ciszej. Przez cały czas nieobecności współlokatora, Lan zamartwiał się w tęsknocie, za powtorem Toriego. Przywiązał się do niego, choć doskonale wiedział, że mu nie wolno. Przymknął powieki z wyraźną ulgą, pocierając delikatnie policzkiem o pachnący materiał, ubrania chłopaka.

Tori

- Profesor mnie przetrzymał. Nawijał o jakimś konkursie. A potem byłem jeszcze w sklepie. - przerwał na chwile pisanie i odwrócił się do niego profilem - Mógłbyś powtórzyć? Nie dosłyszałem. - Tak naprawdę usłyszał doskonale każde jego słowo, ale chciał się troszkę podroczyć. Oparł swoją głowę o jego i przymknął zmęczone powieki czekając na jego odpowiedź.

Lan

Na twarzy Lana zagościł dobrze mu znany rumieniec.
- Nic ważnego...
Mruknął cicho. Nie lubił zbyt dużo mówić o swoich uczuciach. Nigdy nikogo zresztą to jakoś nie interesowało.
- Co piszesz?
Zmienił szybko temat, próbując jakoś pozbyć się napływającej krwi z twarzy.

Tori

- To... - otworzył oczy - ...coś w rodzaju opowiadania? Książki? Nic szczególnego. - ziewnął mocno, trochę rozczarowało go to że chłopak uważał takie ważne uczucie jak tęsknota za nic szczególnego. - Kupiłem ci czekoladę. - podniósł głowę i poczochrał włosy Lana.

Lan

Chłopak momentalnie rozweselał, uśmiechając się szeroko.
- Jesteś kochany, dziękuję~
Przytulił sie do niego mocniej. Nie miał zamiaru się do niego odklejać, chciał miec go przy sobie już na wieczność. Kogoś, kto nie pozwoli mu więcej się smucić, kto nie pozwoli mu więcej być samotym, kogoś takiego, jak Tori. Bardzo nie lubił jednak myśleć w ten sposób. Zbyt wiele razy został skrzywdzony, przez co bał się przywiązywać do ludzi. Zmieszany swymi uczuciami zamilknął wpatrując się w chłopaka spod rozczochranej grzywki.

Tori

Zamknął laptopa i odłożył go na bok. Chwycił nadgarstki Lana i ściągnął go z łóżka sadzając go sobie na kolanach. Położył głowę na jego ramieniu i obiął go w pasie dłońmi. - Cieszę się że tęskniłeś... - powiedział chyba najcichszym szeptem jakim potrafił, jednak tak aby Lan go usłyszał, jednocześnie przymykając oczy i wtulając twarz w szyje chłopaka.

Lan

- Umm...
Zmieszany przez chywile nie wiedział co powiedzieć. Słodki uśmiech przyozdobił jego twarz, a sam ułozył się wygodniej na jego kolanach.
- Naprawdę?
Zapytał cicho, z wyraźnym zdziwieniem. Nigdy nie usłyszał czegos podobnego. Z jednej strony cieszył się z tego, zas z drugiej miał ochotę wypruć mu wnętrzności, za to, że skazał go na tęsknotę. Przy nim czuł się szczęśliwy.

Tori

- Yhym... - mruknął potwierdzająco - Bardzo się ciesze. - zaczął składać delikatne pocałunki na jego szyi podchodząc coraz wyżej aż w końcu złączając ich wargi. - Pierwszy raz ktoś powiedział mi taką rzecz w prost. - przytknął ich czoła do siebie i zamknął oczy. To była prawda. Nikt nigdy nie powiedział mu czegoś w rodzaju "Tak się ciesze że wróciłeś." czy "Tęskniłem za tobą." a tym bardziej nie powitał go słowami takimi jak "Witaj w domu.". Dlatego też czuł tak ogromną radość ze słów wypowiedzianych przez Lana. - Dziękuję.- wyszeptał najciszej jak mógł, bardziej do siebie niż do niego.

Lan

Lan musnął delikatnie usatmi wargi współlokatora, wyraźnie ucieszony jego zachowaniem. Teraz już wiedział, co leży mu na sercu, w sumie, miał bardzo podobnie.
- A mnie cieszy Twoja radość.
Poczerwieniał momentalnie, nie wiedząc z jakiej przyczyny.

Tori

- Hmpf. - prychnął trochę jak zadowolony kot i szybko wpił się w jego wargi, rozpoczynając długi i namiętny pocałunek. Badał dokładnie jego policzki od wewnątrz, zachęcając jego język do wspólnej "zabawy". Wsunął dłonie pod górną część jego ubrania i wodził zimnymi dłońmi po jego plecach.

/sorki za długą nieobecność -_-/

Lan

Lan momentalnie przyłączył się do "zabawy". Muskał czule język mężczyzny, patrząc na niego spod półprzymkniętych powiek, wzrokiem pełnym nadziei. Po jego ciele przeszedł przyjemny dreszcz, a chłopak objął nogami pas współlokatora, przybliżając się bardziej.
- Tori...
Wyszeptał cichutko w jednej z krótkich przerw między namiętnymi pocałunkami. Jego głos wyraźnie drżał a oddech przyspieszał z każą błogą sekundą spędzoną w jego objęciach.