Stołówka

Andreas

Duże, jasno-żółte pomieszczenie bezpośrednio połączona z kuchnią, w której studenci mogą zrobić sobie coś do jedzienia o każdej porze.
Śniadanie, obiad i kolacja przygotowywane są przez kucharkę.

Tori

Wszedł powolnie do pomieszczenia ziewając mocno. Trafili akurat na końcówkę śniadania. Podszedł do okienka i wziął dwie porcje jedzenia witając się ze znajomą kucharką. Rozejrzał się po sali szukając Lana i skierował się do stolika przy ścianie który był pusty.

Lan

Lan przybył zaraz po nim, podbiegając do okienka i ładując na tależ dosyć ubogą porcję jedzenia. Uśmiechnął sie na widok swojego współlokatora idąc za nim, w sumie to od ostatnich dni, nie opuszczał go nawet na krok.

Tori

Rozejrzał się jeszcze kilka razy i kiedy w końcu zobaczył swojego współlokatora spuścił głowę i mocno wypuścił powietrze - Po coś to brał? Wziąłem też dla ciebie. - powiedział gdy ten podszedł do niego. Położył talerze i usiadł po jednej stronie stołu.

Lan

- Wybacz, nie widziałem.
Podrapał sie po karku z lekkim zakłopotaniem. Usiadł przy stole, patrząc się ślepo w swój talerz. Właściwie to nie miał ochoty jeść. Dziubał w tależu jak wybredne dziecko, rozglądając się co chwile po sali. Ze spuszczoną głową zerknął na godzine w swoim telefonie, nie miał już zbyt wiele czasu. Strasznie nie chciało mu się iść na zajęcia.

Tori

- Przepraszam. - poczochrał go czule po głowie - Uśmiechnij się, dobra? - zabrał rękę i popatrzał na się na niego chwytając za widelec - Uśmiech bardziej do ciebie pasuje niż ta ponura mina. - zabrał się ponownie za jedzenie. - A jedzenie napewno się nie zmarnuje, spokojnie.

Lan

Uśmiechnął sie odrazu, jednak był to troche wymuszony uśmiech.
- Nie przejmuję się jedzeniem. Troche boję sie o moje studia.
Mruknął cicho. Nie szło mu zbyt dobrze
- Ale to nie zmienia faktu, że nie będe pracować w NASA!
Szeroki uśmiech już całkiem szczerze zawitał na jego twarzy. Zerkał w oczy przyjaciela doszukując sie w nich czegoś.
- Um.. wcześniej nie spytałem, interesujesz się czymś?
Podrapał sie po głowie, wyjeżdżając teraz z takim pytaniem, które powinien zadać gdzieś na początku znajomości.

Tori

- Interesuje? - powiedział przełykając ostatni kęs jedzenia ze swojego talerza - Głównie malarstwo i pisanie. Z wyjątkiem wierszy. Okropieństwo. - skrzywił się lekko ale już po chwili jego twarz wróciła do poprzedniego stanu. - Ale nie tylko to jest powodem tego że studiuje na dwóch kierunkach. - wyciągnął się mocno po czym oparł ręce z powrotem na słów.

Lan

- Nie lubisz pisać wierszy?
Zapytał ze zdziwieniem. Aż przypomniało mu się, ile wierszy kiedyś napisał, jednak nigdy, nikt poza nim nie miał prawa ich czytać.
- Jaki jest więc powód, ze studiujesz na dwóch kierunkach?
Uśmiechnąl się lekko opierając brodę na ręce, której łokieć zaś, był oparty o blat stolika.

Tori

- Nie ma konkretnego powodu, po prostu idzie mi to bardzo opornie. - podrapał się po głowie po czym ułożył głowę na stole - A powód jest dość głupi. Chciałem komuś udowodnić że potrafię zdobyć wszystko co zapragnę. A że akurat wtedy nie mogłem wybrać na który kierunek iść po prostu wybrałem oba. - przekręcił głowę i spojrzał mi w oczy. - Nic ciekawego.

Lan

- Nic ciekawego? Wszystko co opowiadasz jest ciekawe.
Mruknął wpatrując się znów w talerz. To dziwnie zabrzmiało. Jednak Lan był raczej zawsze szczery i mówił to, co myślał, przez co często wpadał w tarapaty.

Tori

- Dziękuję - pogłaskał go po głowie i wstał biorąc swój pusty już talerz - Masz jeszcze czas? Chce ci coś, a raczej kogoś pokazać. - spojrzał na niego z góry pytająco.

Lan

- Um, tak, mam troche czasu. Kogo chcesz mi pokazać?
Zapytał zaciekawiony, patrząc na przyjaciela z wyraźną ekscytacją. Nie wiedział czy ma się cieszyć, czy bać. Wstał zaraz za nim, wlepiając wzrok w swój do połowy nadal pełny talerz, po czym wziął go i odstawił do okienka, z wyraźnym grymasem na twarzy.

Tori

Podążając za chłopakiem także odstawił swój talerz do okienka zwracając się do kucharek - Później oddam talerz. - kobieta przytaknęła a on udał się z powrotem do stolika zabierając talerz pełen jedzenia - Idziemy? - zwrócił się Lana wkładając jedną rękę do kieszeni, po czym skierował się ku wyjściu ze stołówki wprost na plac przed akademikiem.

Lan

Pokręcił tylko głową w potwierdzającym geście i ruszył za nim, zastanawiając się wciąż, co ten też chce mu pokazać. Przeczesał włosy dłonią, bawiąc się odstającym kosmykiem, jego wiecznie nieukładającej się fryzurze. Powolnym krokiem w koncu wyszedł ze stołówki, tuż za Torim.