Świetlica

Andreas

Duże, szaro-czerwone pomieszczenie wypełnione kanapami i stolikami. Na ściane wisi duży, plazmowy telewizor, a w rogu stoi rząd komputerów. Po drugiej stronie znajduje się stół do tenisa oraz piłkarzyki.
Świetlica otwarta jest przez całą dobę.

Eizo Suzuki

Wchodzi do środka i zasiada sobie przy jednym ze stolików, wsuwając słuchawki do uszu rozkłada się na stoliku i kontynuuje notowanie.

Kim Yonghim

Wszedł i rozejrzał się po pomieszczeniu. Przy jednym ze stolików ktoś siedział, ale poza tym było cicho. Doskonałe warunki do nauki, pomyślał.
Szedł w stronę stolika stojącego w kącie, kiedy uświadomił sobie coś i zawrócił, powoli siadając na kanapie. Otworzył zeszyt i zaczął czytać.

Eizo Suzuki

Poczuł czyjś zapach i jakby wybity z transu uniósł głowę z nad notatnika rozglądając się, ktoś siedział na kanapie, wysunął słuchawkę z ucha i wyprostował się
- cześć... - mówi lekko niepewnie, czy w ogóle powinien się odezwać.

Kim Yonghim

Podniósł głowę i uśmiechnął się do niego. Kiwnął mu głową.
- Cześć - odpowiedział.
Nie bardzo wiedział czego ten chłopak od niego chciał, więc wrócił do czytania kserówek.

Eizo Suzuki

"um, chyba... chyba mu przeszkadzam"
Wraca do czytania książki jednak coś ciągle go dekoncentruje... ten chłopak... tak jakby go zaczął pociągać w jednej chwili i tak niemiłosiernie wręcz chciał z nim porozmawiać. Bardzo mu się spodobała barwa jego głosu.

Kim Yonghim

Spoglądał na niego co chwilę nie potrafiąc się w pełni skupić. Nie znał go. Musiał się wprowadzić podczas krótkiego epizodu, kiedy Yonghim mieszkał przy liceum.
Wiercił się nie mogąc znaleźć wygodnej pozycji. Westchnął cicho i przeczytał to samo zdanie po raz czwarty. Zastanawiał się po co czytał te brednie.

Eizo Suzuki

W końcu się zebrał w sobie i zamknął książkę wstając
"dobra, raz się żyje"
Zostawiając wszystko na stole podszedł do chłopaka, stając przed nim
- Jestem Eizo, nie widziałem Cię nigdy wcześniej a już minąłem kilku ludzi na schodach.

Kim Yonghim

Zadarł głowę, żeby na niego spojrzeć. Był cholernie wysoki.
- Kim Yonghim. Przez kilka miesięcy mieszkałem w pobliżu miejsca pracy. Wróciłem kilka dni temu - odpowiedział.
Był ciekawy do czego zmierzał. Eizo stał przed nim sprawiając wrażenie pewnego siebie i wpatrywał się w niego intensywnie, więc uniósł brwi i uśmiechnął się zachęcająco.

Eizo Suzuki

- Yonghim... - powtarza po nim, jakby chciał się upewnić czy dobrze zrozumiał dziwny akcent chłopaka
- miło poznać, może chciałbyś się dosiąść? - pyta wskazując lekkim machnięciem głowy
- podobno we dwójkę raźniej.

Kim Yonghim

Poruszył się niespokojnie na widok twardych siedzeń.
- Na kanapie jest wygodniej. - Wskazał miejsce obok siebie. - Siadaj tutaj - zachęcił go.

Eizo Suzuki

(walka o dominację?)
- ekhm - odchrząknął
- na kanapie się wygodniej co innego robi.

Kim Yonghim

- Jak tam chcesz - mruknął. - Ja się z tego miejsca nie ruszam.
Miał nadzieję, że się nie zarumienił. Wspomnienie sprzed kilku godzin pojawiło mu się pod powiekami. Spojrzał na Eizo i przełlknął ślinę. Kurde.

Eizo Suzuki

"Czy to rodzaj jakiejś zabawy?" pomyślał po czym usiadł obok niego, powoli wyciągnął ze spodni mp3 i wyłączył muzykę aby móc słyszeć chłopaka
- więc... uczysz się, tak? .

Kim Yonghim

Usmiechał się głupio. Podał mu testy, które czytał.
- Spójrz na te bzdury. Psychologia Małżeństw... - westchnął. - Jutro mam kolokwium.