Kuchnia

Trey

Na wprost drzwi prowadzących do kuchni znajduje się okno. Po prawej stronie stoi lodówka, zlew, szafki, a na samym końcu śmietnik. Po lewej stronie stoi duży stół, a przy nim cztery krzesła. Kuchnia jest jasna, gdyż jej ściany pomalowane są na jasno-żółty kolor, a wszystki szafki i reszta mebli są jasno-brązowe.

Trey

Kai usiadł na krześle, a on zabrał się za robienie czekolady. Wlał mleko do garnka i czekał aż będzie gorące. Oparł się o blat szafki i odwrócił się w stronę chłopaka.
- Kiedyś też chciałem studiować psychologię - przyznał z uśmiechem. - Ale w końcu wybrałem ASP. Niestety musiałem przerwać studia. Mam nadzieję, że kiedyś tam wrócę. - Brakowało mu tego studenckiego życia, ale nie dawał rady chodzić do szkoły w dzień, a wieczorami i nocą pracować.

Kai

Siedział na krześle machając nogami i słuchał chłopaka - Akademia Sztuk Pięknych... - zamyślił się chwile - Dlaczego przerwałeś? - zapytał jak zwykle zbyt ciekawski i nałożył nogi na krzesło siadając po turecku. Lubił taką pozycje, było mu wtedy bardzo wygodnie.

Trey

Przygotował im czekoladę, postawił ją na stole przed chłopakiem, usiadł obok i dopiero wtedy zaczął mówić.
- Nie było mnie stać na studia. Pracuję w klubie jako barman, a to jest czasami wyczerpujące. Wstyd się przyznać, ale nie dawałem rady uczyć się w dzień, a wieczorami i nocą pracować. Gdyby nie to, że mieszkanie należy do mnie, nie wiem co bym ze sobą zrobił.
Nigdy nikomu, kogo poznał chwilę wcześniej nie mówił o takich rzeczach. Kai był jednak na swój sposób wyjątkowy.
-Cieplej już? - spytał.

Kai

Milczał przez chwilę, z lekko otartymi ustami, po czym upił nie duży łyk gorącej czekolady. Uśmiechnął się ciepło do kubka po czym spojrzał na chłopaka - Yhym. - przytaknął, a na jego twarzy pojawiły się lekkie rumieńce tym razem od ciepła. - Ale zgodzić się z tobą nie mogę. Uważam że to wcale nie jest wstyd. Raczej ja powinienem się wstydzić. Nie potrafię utrzymać się w jednej pracy przed dłużej niż tydzień, a do tego ciągnę pieniądze na studia od rodziców. - mówił cały czas się uśmiechając i popijając czekoladę - To dopiero żałosne, nie uważasz? - zmarszczył lekko brwi śmiejąc się nerwowo. - Zmieniając temat. - wyszczerzył szeroko zęby - Musisz mi się kiedy pokazać w stroju barmana!!! - zaśmiał się wesoło.
Nie lubił pokazywać swoich prawdziwych uczuć, wolał trzymać je tylko dla siebie. Dlatego też często ukrywał swoje problemy pod szerokim uśmiechem i pełną energii osobowością. Bał się kogokolwiek do siebie w pełni dopuścić.

Trey

-Myślę, że to nie jest żałosne - powiedział, a później upił łyk czekolady. Zaśmiał się, kiedy usłyszał prośbę chłopaka. Jak mógł mu odmówić? Nie wiedział, czy jeszcze kiedyś się zobaczą, więc postanowił pokazać mu się tak od razu. Wstał z krzesła, ściągnął bluzę i koszulkę ukazując swoje wysportowane ciało. Jego mięśnie brzucha były bardzo ładne. Podszedł do chłopaka i zaczął tańczyć przy jego krześle. Jego usta cały czas wykrzywiały się w szerokim uśmiechu.

Kai

Przez pierwsze chwile Kai lustrował ciało chłopaka wzrokiem z rozchylonymi ze zdziwienia ustami. - Pff. - prychnął śmiechem po chwili zakrywając ręką usta i powstrzymując się - Wolałbyś być chyba striptizerem, a nie kelnerem! - krzyknął wybuchając śmiechem i łapiąc się za brzuch. Śmiał się, ocierając napływające łzy do oczu. - Prze-przepraszam-! Hahahaha~

Trey

Przez chwilę patrzył na niego zdezorienowany, ale po chwili sam szerzej się uśmiechnął.
-Tak właśnie chodzę ubrany do pracy - powiedział i stanął jeszcze bliżej niego. - Ale gdybyś kiedyś zechciał, mógłbym być twoim striptizerem. - Nachylił się nad chłopakiem i spojrzał mu w oczy. Nie mógł powiedzieć, że blondyn mu się nie podoba, bo było zupełnie odwrotnie. Był ciekaw jak ten zareaguje na jego bliskość.

Kai

Próbując opanować już cichsze chichoty, odstawił kubek z gorącym kakaem na blat. - Dość ciekawa ta praca, "kelnera". - spojrzał z powrotem w oczy chłopaka - Może bym zechciał. - zachichotał szczerząc trochę łobuzersko zęby. - Może nie... - przekrzywił lekko głowę w bok - A może jednak tak? - odchylił się do tyłu opierając mocniej na krześle i wychylając głowę bardziej w stronę twarzy chłopaka, nie przerywając kontaktu wzrokowego.